S.Y. Sky, 26m Yawl van Hindeloopen naar La Coruna

Het is woensdagochtend 4 november 2020 en de telefoon gaat. In het corona tijdperk is er weinig te doen met cursussen en alle alternatieve plannen waren successievelijk geannuleerd, zoals bij velen. Het telefoontje was van de schipper van zeiljacht Sky. Een paar uur later stapte ik in Hindeloopen aan boord.

Het zeiljacht Sky had ik op internet zien voorbijkomen en ik wist dat ze bemanning zochten.  Alleen al het plaatje deed me direct een mail sturen. Kijk op http://www.sy-sky.com/ of https://www.facebook.com/sky1890 en het zal duidelijk worden waarom.

Sky was net van eigenaar gewisseld en de bemanning bestond uit 5 mensen die elkaar niet kenden, waarvan geen een ooit met het schip had gevaren en dan ook nog 5 verschillende nationaliteiten. Het schip had al lang niet meer gevaren op zee en omdat alles zoveel mogelijk origineel is gelaten is het ook geen eenvoudig schip om te zeilen. Er moest van alles gebeuren en als snel was iedereen druk en ondanks dat we tot laat doorgegaan waren hadden we de donderdag nog nodig om vrijdag te kunnen vertrekken. De druk om te vertrekken was te begrijpen omdat de windsterkte en richting gunstig waren.

Aangezien Sky een diepgang van 2.6 m. heeft en met winterpeil IJsselmeer. Je moet wat anders naar de kaart kijken en als je ook nog met laag water verwacht bij Den Oever te zijn dan haal je de Waddenzee niet. Dus maar richting Kornwerderzand. Eerst wat rondjes om het kompas te ijken en alle motor controles. Oh ja we moesten met 2 sleepboten de Sky uit de modder trekken in Hindeloopen. Ik had al verwacht dit gaat niet lukken maar uiteindelijk met een sleeplijn naar de top van de mast lukte het. De eerste bocht voor de eerste keer ging gelukkig net. We waren blij met weinig wind.

Na Kornwerderzand de eerste keer de zeilen gehesen. Wat een pracht! Ook de nacht was weinig wind dus we met de motor erbij richting het Kanaal gegaan. Overdag konden we mooi zeilen en kwam iedereen wat in zijn ritme. De tweede nacht krijg je iets meer rust en met mijn ochtendwacht kon ik echt genieten van de zonsopgang. We waren net Dover voorbij toen de eerste tekenen dat het licht zou gaan worden aan bakboord te zien waren en aan stuurboord zag je de contouren van de krijtrotsen.  We zeilden met 3.5 knoop en de rust was heerlijk. Toen geschreeuw, Help Help en knipperende zaklantaarns. Een rubberboot vol met vluchtelingen schreeuwen en wuivend. Ze hadden een aanhangmotor en kwamen langzaam dichterbij. Hartverscheurend, mensen te zien die met alles wat ze hebben opeengepakt in een rubberboot in de nacht op zee zitten. Ik heb de motor aangezet en de afstand werd langzaam groter. Ze waren anders aan boord gekomen en dan hadden we niet te overzien problemen gehad. We hebben de kustwacht opgeroepen en die hebben actie ondernomen. Later hoorden we dat ze in veiligheid waren gebracht door de reddingsboot en we hoorden dat er nog meerdere soortgelijke gevallen waren. In November het Kanaal oversteken in een rubberboot. Ik vond wat wij deden al heldhaftig. Het beeld is me nog vele malen in gedachten gekomen.

Op zondag hebben we opgeroepen of we Eastbourne binnen mochten voor water en diesel. Vooral water was een probleem. Het schip was duidelijk niet uitgerust voor langer verblijf aan boord. Een 400 liter tank voor 5 bemanningsleden is wel heel minimaal en we kwamen erachter dat het toilet met water uit die tank werd doorgespoeld. Diesel wisten we niet, we moesten de gever uit de tank halen en met de zaklantaarn schijnen. Gelukkig viel dat mee. In Eastbourne stond een heel leger gele hesjes klaar. De ene official na de andere  druk in gesprek over hoe om te gaan met de situatie. Waarvandaan? Hindeloopen, nationaliteit? 5 verschillende nou dat geeft stof voor discussie. Gelukkig we mochten tanken maar niemand mocht van boord. Ik probeerde nog een vuilniszak kwijt te raken maar dat ging niet zomaar. Dus met volle tanks maar snel weer door de sluis (achterste voren erin, want draaien lukt niet) en weer de zee op voor een 3-de nacht op zee. In de loop van de maandag kwamen we in Fallmouth en daar mochten we aan een meerboei liggen. Met het rubberbootje gingen we naar de pier. De jachthaven was dicht en de hekken op slot. Verder was Fallmouth aangenaam. We hadden hele lijsten met klussen en iedereen was in actie. De materialen voor de klussen konden we over krijgen. Iedereen was zeer vriendelijk en hulpvaardig. Op een dag liep ik met een Zwitsers medebemanningslid langs de kade en we hadden een koffie to-go gescoord en gingen daar even mee op een muurtje zitten. De bewoner van het huis erachter liep naar zijn motorfiets die voor ons stond. We kwamen in gesprek en zo kwam hij te weten dat we op het zeilschip Sky aan een mooring lagen. We waren de avond te voren ook tot laat aan dek aan het werk geweest en hadden dus de deklichten aangehad. Dat moet een mooi plaatje geweest zijn want de motorrijder vertelde dat zijn vriendin voor het raam was gaan zitten om een schets voor een schilderij te maken.

We hebben 8 dagen in Fallmouth gelegen tot er een weergat kwam. Het was heftig te keer gegaan de dagen voor vertrek en toen we Landsend voorbij waren kwamen we in enorme golven terecht. Er was ook nog rond de 35 knopen wind dus het ging behoorlijk te keer. We moesten alles op de hand sturen wat sensationeel was. We hebben de 11 knopen aan getikt. Het vrijboord is laag op sy Sky en ik vond dat er al snel behoorlijk helling was in het schip maar dat ze dan stabiel lag. Wel met flink water in de gangboorden. We moesten alles met de hand sturen en erg comfortabel was de stuurpositie niet. Zeker niet onder die omstandigheden omdat met wat rare golfbewegingen die er tussen zaten je tot de enkels in het water stond.

Gedurende de oversteek ging de wind liggen en werd de zee rustiger en kwam de bekende oceaandeining. We hadden precies een kern van hoge druk boven Biscaye en konden gelukkig grotendeels zeilen met 10 tot 15 knopen wind. In de kern moest de motor erbij. Jammer dan, het feit dat ik tot mijn knieën in het water had gestaan achter het roer betekende dat de uitlaat 1.5. meter onderwater was geweest en dat de cilinder koppen vol zeewater zaten. Gelukkig hadden we een Ier aan boord met gouden handjes. Ik had groot respect voor hoe hij samen met de schipper op een bewegend schip de klus in 6 uur geklaard kreeg. De motor liep weer. Ik zou de motor hebben laten lopen en gekozen hebben voor de dichtstbijzijnde haven, maar de schipper wilde brandstof besparen om Lissabon te kunnen halen. Weer onder zeil moesten we stroom draaien met de generator. Maar zoals alles op zee, na flink wat golfslag is er van alles wat fout gaat. Ik lag te slapen toen ik in paniek wakker werd gemaakt. Het hele schip stond vol rook. Geen prettige ervaring midden in de golf van Biscaye. De Ier wekte mij en stelde me direct gerust. Iedereen was buiten tot de rook wat was verdwenen en toen toch de motor maar aan om stroom op te wekken. Jammer dan, die deed het dus niet en moest weer uit elkaar gehaald worden. Twee man die zowat een etmaal met die motor in de weer waren geweest en er waren 3 over die de wachten moesten draaien en op de hand sturen. Iedereen was moe en er was maar een juiste keuze en dat was de dichtstbijzijnde haven en de motor aan laten. Zo kwam we aan in La Coruña. Het schip had wat aandacht nodig en de bemanning rust. Gelukkig waren we welkom en hadden een mooie ligplaats in de haven, dus ideaal om het schip voor te bereiden voor de verder tocht naar Athene.  Het schip gaat zomer 2021 aan allerlei klassieke regatta’s deelnemen.

De bemanning is afgestapt in La Coruña en de schipper is aan boord gebleven en de eigenaar zou de dag erna komen. Er was een mooie band ontstaan en met ons 4-en hebben we nog een mooie dag in La Coruña gehad. Ik ben samen met een Zwitsers bemanningslid einde middag met een vlucht naar Madrid gegaan en de anderen hebben de trein naar Portugal genomen. Begin avond heb ik met de mijn Zwitserse maat een hotel geboekt in Madrid en de buurt van het vliegveld en nadat we in onze kamers waren liepen we de wijk in met het idee wat afhaal eten te kopen en terug te gaan naar de hotel kamer. Met de wetenschap dat Madrid op de Corona kaartjes donker rood zijn, waren we zeer verbaast dat de restaurants open waren. Er was nog net een tafeltje vrij en we hebben de tafel vol laten zetten met eten en wijn en hebben in de typische Spaanse sfeer enorm genoten van onze laatste avond samen. We waren beide blij met onze ervaringen. Het was soms afzien en buiten de comfort zone, maar dat maakt juist weer dat je zo enorm kan genieten van kleinigheden die anders zo vanzelfsprekend zijn. De beelden van dolfijnen en walvissen, de zonsopgangen en zonsondergangen, de prachtige sterren hemels en het gevoel van het prachtige schip uit 1890 te sturen door de golven zijn moeilijk met woorden te beschrijven en hebben onuitwisbare sporen herinneringen achtergelaten.