Neptunamor

Het is woensdagochtend 4 november 2020 en de telefoon gaat. In het corona tijdperk is er weinig te doen met cursussen en alle alternatieve plannen waren successievelijk geannuleerd, zoals bij velen. Het telefoontje was van de schipper van zeiljacht Sky. Een paar uur later stapte ik in Hindeloopen aan boord.

Het zeiljacht Sky had ik op internet zien voorbijkomen en ik wist dat ze bemanning zochten.  Alleen al het plaatje deed me direct een mail sturen. Kijk op http://www.sy-sky.com/ of https://www.facebook.com/sky1890 en het zal duidelijk worden waarom.

Sky was net van eigenaar gewisseld en de bemanning bestond uit 5 mensen die elkaar niet kenden, waarvan geen een ooit met het schip had gevaren en dan ook nog 5 verschillende nationaliteiten. Het schip had al lang niet meer gevaren op zee en omdat alles zoveel mogelijk origineel is gelaten is het ook geen eenvoudig schip om te zeilen. Er moest van alles gebeuren en als snel was iedereen druk en ondanks dat we tot laat doorgegaan waren hadden we de donderdag nog nodig om vrijdag te kunnen vertrekken. De druk om te vertrekken was te begrijpen omdat de windsterkte en richting gunstig waren.

Aangezien Sky een diepgang van 2.6 m. heeft en met winterpeil IJsselmeer. Je moet wat anders naar de kaart kijken en als je ook nog met laag water verwacht bij Den Oever te zijn dan haal je de Waddenzee niet. Dus maar richting Kornwerderzand. Eerst wat rondjes om het kompas te ijken en alle motor controles. Oh ja we moesten met 2 sleepboten de Sky uit de modder trekken in Hindeloopen. Ik had al verwacht dit gaat niet lukken maar uiteindelijk met een sleeplijn naar de top van de mast lukte het. De eerste bocht voor de eerste keer ging gelukkig net. We waren blij met weinig wind.

Na Kornwerderzand de eerste keer de zeilen gehesen. Wat een pracht! Ook de nacht was weinig wind dus we met de motor erbij richting het Kanaal gegaan. Overdag konden we mooi zeilen en kwam iedereen wat in zijn ritme. De tweede nacht krijg je iets meer rust en met mijn ochtendwacht kon ik echt genieten van de zonsopgang. We waren net Dover voorbij toen de eerste tekenen dat het licht zou gaan worden aan bakboord te zien waren en aan stuurboord zag je de contouren van de krijtrotsen.  We zeilden met 3.5 knoop en de rust was heerlijk. Toen geschreeuw, Help Help en knipperende zaklantaarns. Een rubberboot vol met vluchtelingen schreeuwen en wuivend. Ze hadden een aanhangmotor en kwamen langzaam dichterbij. Hartverscheurend, mensen te zien die met alles wat ze hebben opeengepakt in een rubberboot in de nacht op zee zitten. Ik heb de motor aangezet en de afstand werd langzaam groter. Ze waren anders aan boord gekomen en dan hadden we niet te overzien problemen gehad. We hebben de kustwacht opgeroepen en die hebben actie ondernomen. Later hoorden we dat ze in veiligheid waren gebracht door de reddingsboot en we hoorden dat er nog meerdere soortgelijke gevallen waren. In November het Kanaal oversteken in een rubberboot. Ik vond wat wij deden al heldhaftig. Het beeld is me nog vele malen in gedachten gekomen.

Op zondag hebben we opgeroepen of we Eastbourne binnen mochten voor water en diesel. Vooral water was een probleem. Het schip was duidelijk niet uitgerust voor langer verblijf aan boord. Een 400 liter tank voor 5 bemanningsleden is wel heel minimaal en we kwamen erachter dat het toilet met water uit die tank werd doorgespoeld. Diesel wisten we niet, we moesten de gever uit de tank halen en met de zaklantaarn schijnen. Gelukkig viel dat mee. In Eastbourne stond een heel leger gele hesjes klaar. De ene official na de andere  druk in gesprek over hoe om te gaan met de situatie. Waarvandaan? Hindeloopen, nationaliteit? 5 verschillende nou dat geeft stof voor discussie. Gelukkig we mochten tanken maar niemand mocht van boord. Ik probeerde nog een vuilniszak kwijt te raken maar dat ging niet zomaar. Dus met volle tanks maar snel weer door de sluis (achterste voren erin, want draaien lukt niet) en weer de zee op voor een 3-de nacht op zee. In de loop van de maandag kwamen we in Fallmouth en daar mochten we aan een meerboei liggen. Met het rubberbootje gingen we naar de pier. De jachthaven was dicht en de hekken op slot. Verder was Fallmouth aangenaam. We hadden hele lijsten met klussen en iedereen was in actie. De materialen voor de klussen konden we over krijgen. Iedereen was zeer vriendelijk en hulpvaardig. Op een dag liep ik met een Zwitsers medebemanningslid langs de kade en we hadden een koffie to-go gescoord en gingen daar even mee op een muurtje zitten. De bewoner van het huis erachter liep naar zijn motorfiets die voor ons stond. We kwamen in gesprek en zo kwam hij te weten dat we op het zeilschip Sky aan een mooring lagen. We waren de avond te voren ook tot laat aan dek aan het werk geweest en hadden dus de deklichten aangehad. Dat moet een mooi plaatje geweest zijn want de motorrijder vertelde dat zijn vriendin voor het raam was gaan zitten om een schets voor een schilderij te maken.

We hebben 8 dagen in Fallmouth gelegen tot er een weergat kwam. Het was heftig te keer gegaan de dagen voor vertrek en toen we Landsend voorbij waren kwamen we in enorme golven terecht. Er was ook nog rond de 35 knopen wind dus het ging behoorlijk te keer. We moesten alles op de hand sturen wat sensationeel was. We hebben de 11 knopen aan getikt. Het vrijboord is laag op sy Sky en ik vond dat er al snel behoorlijk helling was in het schip maar dat ze dan stabiel lag. Wel met flink water in de gangboorden. We moesten alles met de hand sturen en erg comfortabel was de stuurpositie niet. Zeker niet onder die omstandigheden omdat met wat rare golfbewegingen die er tussen zaten je tot de enkels in het water stond.

Gedurende de oversteek ging de wind liggen en werd de zee rustiger en kwam de bekende oceaandeining. We hadden precies een kern van hoge druk boven Biscaye en konden gelukkig grotendeels zeilen met 10 tot 15 knopen wind. In de kern moest de motor erbij. Jammer dan, het feit dat ik tot mijn knieën in het water had gestaan achter het roer betekende dat de uitlaat 1.5. meter onderwater was geweest en dat de cilinder koppen vol zeewater zaten. Gelukkig hadden we een Ier aan boord met gouden handjes. Ik had groot respect voor hoe hij samen met de schipper op een bewegend schip de klus in 6 uur geklaard kreeg. De motor liep weer. Ik zou de motor hebben laten lopen en gekozen hebben voor de dichtstbijzijnde haven, maar de schipper wilde brandstof besparen om Lissabon te kunnen halen. Weer onder zeil moesten we stroom draaien met de generator. Maar zoals alles op zee, na flink wat golfslag is er van alles wat fout gaat. Ik lag te slapen toen ik in paniek wakker werd gemaakt. Het hele schip stond vol rook. Geen prettige ervaring midden in de golf van Biscaye. De Ier wekte mij en stelde me direct gerust. Iedereen was buiten tot de rook wat was verdwenen en toen toch de motor maar aan om stroom op te wekken. Jammer dan, die deed het dus niet en moest weer uit elkaar gehaald worden. Twee man die zowat een etmaal met die motor in de weer waren geweest en er waren 3 over die de wachten moesten draaien en op de hand sturen. Iedereen was moe en er was maar een juiste keuze en dat was de dichtstbijzijnde haven en de motor aan laten. Zo kwam we aan in La Coruña. Het schip had wat aandacht nodig en de bemanning rust. Gelukkig waren we welkom en hadden een mooie ligplaats in de haven, dus ideaal om het schip voor te bereiden voor de verder tocht naar Athene.  Het schip gaat zomer 2021 aan allerlei klassieke regatta’s deelnemen.

De bemanning is afgestapt in La Coruña en de schipper is aan boord gebleven en de eigenaar zou de dag erna komen. Er was een mooie band ontstaan en met ons 4-en hebben we nog een mooie dag in La Coruña gehad. Ik ben samen met een Zwitsers bemanningslid einde middag met een vlucht naar Madrid gegaan en de anderen hebben de trein naar Portugal genomen. Begin avond heb ik met de mijn Zwitserse maat een hotel geboekt in Madrid en de buurt van het vliegveld en nadat we in onze kamers waren liepen we de wijk in met het idee wat afhaal eten te kopen en terug te gaan naar de hotel kamer. Met de wetenschap dat Madrid op de Corona kaartjes donker rood zijn, waren we zeer verbaast dat de restaurants open waren. Er was nog net een tafeltje vrij en we hebben de tafel vol laten zetten met eten en wijn en hebben in de typische Spaanse sfeer enorm genoten van onze laatste avond samen. We waren beide blij met onze ervaringen. Het was soms afzien en buiten de comfort zone, maar dat maakt juist weer dat je zo enorm kan genieten van kleinigheden die anders zo vanzelfsprekend zijn. De beelden van dolfijnen en walvissen, de zonsopgangen en zonsondergangen, de prachtige sterren hemels en het gevoel van het prachtige schip uit 1890 te sturen door de golven zijn moeilijk met woorden te beschrijven en hebben onuitwisbare sporen herinneringen achtergelaten.

In september ben ik 4 weken rond gezworven op het Oostelijke wad. Mijn Cornish Crabber CC-99 Walvis heeft in het voorjaar 2020 een grondige opknapbeurt gehad en er zijn de nodige verbeteringen aangebracht. Goede reden om e.a. eens goed te testen.

Op 3-9 ben ik vertrokken met rustig weer vanuit de thuishaven Noordergat. In een lange dagtocht Greetsiel bereikt. De sluizen zijn indrukwekkend en de tocht door een zeer mooi gebied naar het haventje is erg mooi. Het dorpje Greetsiel is ook leuk maar de volgende dag ben ik toch weer richting de sluizen gegaan. Door de sluizen ging het eerst maar buiten de brekers waren de golven wild. De voorspelde 5 Bft was op dat moment 35 knopen en ik wou de kluiver naar binnen halen. Met die wind ging dat niet goed en een flapperend voorzeil, deden me besluiten terug te gaan. De nacht heb ik voor de sluis doorgebracht en ik kon alles aan boord nog eens goed nalopen. De volgende ochtend met laag water weggegaan. Bijzondere ervaring. Ik had verwacht wel vast te zullen lopen, maar omdat de wind rustig was maakte ik me er geen zorgen over. Tegen de verwachting in kon ik blijven zeilen. Na heerlijk gezeild te hebben moest ik het besluit nemen, of Juist of verder naar Nordenei. Het zeilde lekker en wind en stroom waren gunstig dus Nordenei.

Nordenei is een mooie haven en met een goede ligplaats heb ik de tijd genomen om het eiland te verkennen. Ik had hardloopschoenen meegenomen dus mijn verkennen was in rustig joggingtempo. Dat heb ik ook veel op de andere eilanden gedaan. Als ik op het strand was heb ik nog wel eens een duik genomen voor weer verder te gaan.

Van Nordenei ben ik naar Baltrum gegaan. Een klein knus eiland met een leuk haventje. Maar als de omstandigheden gunstig zijn om verder te gaan is een dag voldoende. Op Langeoog ben ik wat langer gebleven want er waren toen een paar dagen met echt veel wind. Op zich had het gekund maar ik had geen haast en op het eiland wad genoeg te ontdekken.

Van Langeoog naar Spiekeroog gegaan. Ik denk wel mijn favoriete eiland. De tochtjes tussen deze eilanden zijn ook erg leuk. Ik had het geluk met een west-komponent in de wind dus ik kon nagenoeg alles zeilen. Met een voorspelling dat er een oostkomponent in de wind zou komen heb ik het er maar lekker van genomen op Spiekeroog tot de gunstige wind kwam om terug te gaan.

Op de terugweg heb ik alles gezeild en heb of geankerd of ben drooggevallen. Wat een genieten. Het was voor mij een eerste keer solo maar ik heb van elk moment genoten en me nooit alleen gevoeld.

Dit is het verslag van Bart Hinderdael

Vrijdag 21 Augustus.

Het is een mooie dag, Wilko komt straks even bij op de koffie om de overtocht te bespreken. Ik ken Wilko nu een half jaar ofzo van de cursus vaarbewijs 1 en mijn examen marifonie. We hebben een klik. Wilko heeft me een paar dagen geholpen met het prepareren van mijn schip voor het veilig overvaren, richting Ketelhaven. Voor mij een spannend moment, het is mijn eerste schip. Ik ben handig, technisch onderlegd, heb me ingelezen in van alles en nog wat, maar het ontbreekt me aan ervaring voor een overtocht over de Noordzee. Gelukkig geeft Wilko me het vertrouwen dat ik dit samen met hem kan en geeft me tussen de regels mee dat ik stiekem over meer skills beschik dan ik mezelf toedicht. Ik heb tot dan al een paar tochten met mijn schip gemaakt op het Volkerak en het Grevelingenmeer. Daarbij de nodige ervaring op kunnen doen op het water. Nu het seizoen voor mij ten einde begint te lopen en het schip uiteindelijk naar Enschede moet is het moment daar om de overtocht te plannen.

               We bekijken onze agenda’s en komen tot de conclusie dat het beste moment anderhalve dag later zal zijn om een naderende storm op de woensdag voor te blijven. Na heel wat denkwerk (en een slapeloze nacht, want we gaan toch echt de Noordzee over) rijden we zondag 23 Augustus met mijn vader die ons helemaal richting Steenbergen een taxirit verzorgd, richting De Heen. Ik heb er zin aan. De gedachte dat ik met mijn eigen schip, mijn eigen verworven vrijheid een mooie tocht mag maken en de grote zee op ga doet me goed. Nadat we de het schip klaargemaakt hebben om te vertrekken varen we uit. Door het zo gezellige sluisje, richting Volkerak, Haringvliet met als eindbestemming voor de dag Stellendam! Nadat we van een onwaarschijnlijk mooie zonsondergang hebben genoten komen we in het donker aan. We pakken toch nog even de sluis mee, zodat we die de volgende ochtend niet meer hoeven te pakken en op tijd buitengaats kunnen gaan. We meren aan, aan de steiger met aan de overzijde grote vissersschepen die langzaam aan al ontwaken voor een vroege vistocht. Wij kruipen in ons bed en pakken nog een paar uur slaap voor de grote dag.

Maandag 24 Augustus

Iets voor 05:00uur gaat de wekker. We eten gauw een kom yoghurt met muesli op en de tocht kan weer voortgezet worden. Wat gelijk opvalt is dat wij het laatste schip zijn dat uitvaart…. Dat blijkt later wel logisch. We zijn net iets te laat en moeten de laatste paar mijlen tegen de stroming en wind in. Tergend langzaam passeren we de tonnen in de hoop dat we straks met een westenwind wat gunstigere omstandigheden mogen treffen. Na een uur of twee varen bekruipt me toch een beetje een stil gevoel, een waterige mond en de neiging om vooral even niet benedendeks te gaan. Ik deel mijn gevoel met Wilko, ook hij ervaart de milde symptomen van zeeziekte. Gek genoeg ook dit schept een band en ik voelde me niet die “sukkel” die weer eens zeeziek word. Ik besef me dat het een lange dag zou kunnen worden. Gelukkig, de zon komt op. We naderen ondertussen enigszins de Maasgeul. De beroepsvaart is ons gunstig gezind, we kunnen ongestoord onze koers voortzetten. Herhaalde pogingen om per Marifoon contact te krijgen mislukken. Onze handmarifoon laat het in deze afweten. Gelukkig horen we de overige schepen wel en hebben zo toch goed overzicht op wat er aankomt en zich afspeelt op de Maasmond. Langzaam verdwijnt ook de Maasmond en Rotterdam uit het zicht en doemt Den Haag en Scheveningen op aan de horizon. Het reuzenrad in de verte blijft de komende uren een symbolisch punt voor onze positie. Zo nu en dan loop ik alles nog even na op het schip en trek de trotse conclusie dat alles zich goed houd. Ik ben trots op mijn eerste aankoop en trotseer ondanks mijn misselijke gevoel trots golf voor golf. Met de vorige eigenaar deel ik nog wat leuke foto’s en filmpjes. Af en toe wisselen we van positie en neemt Wilko het roer over. Ik merk dat ik me achter het stuur toch beter voel. Hoe meer we dichterbij IJmuiden komen, hoe meer ik me besef wat een rijkdom het is. Wilko en ik delen mooie verhalen, we hebben het over wijze levenslessen en paden die onze levenswegen gekruist hebben. ’t Water doet wat met je, mijn geest komt er van tot rust. Ik heb zelfs ik denk wel een uur staan fluiten achter mijn stuurwiel en voelde de misselijkheid even niet meer. Dan is er al gauw weer het moment dat we IJmuiden voor de boeg hebben en varen we al weer de haven binnen.  We besluiten snel een kleine uitgestelde lunch de eten aan het strand alvorens we met een hazenslaapje een duik in het water ons klaarmaken voor het diner. We vinden dat we een biefstuk wel verdiend hebben. Moe maar meer dan voldaan gaan we weer richting bed. Ik ga met een trots en blij gevoel slapen. Het is vreemd genoeg alsof de misselijkheid er niet geweest is die dag. Ik heb een mooie dag gehad. Ik koester de leuke gesprekken die we voerden en genoot van de stille momenten (omdat we ons toch echt niet lekker voelden).

Dinsdag 25 Augustus

6:00uur ben ik wakker. Ik kan mezelf nog heel even inhouden om niet gelijk uit bed te gaan. Ik heb zin aan de dag en zet een half uurtje later de oven aan voor wat vers gebakken broodjes en maak een heerlijke kop koffie. Dit word een mooie dag! We gaan straks dwars door Amsterdam en we komen hopelijk einde van de middag aan in Ketelhaven!

Rond 7:00 uur varen we weg. Voor de zeesluis moeten we een half uurtje wachten. Daarna zijn we op weg. De motor poekelt lekker door en met een knoop of 6 lopen we Amsterdam binnen. Een prachtig gezicht vanaf het water. Ik ben blij dat we nog even geen deel uit hoeven maken van alle drukte op de kade. De aanblik zo deed me nog even denken aan het restaurant van Jamie Oliver waar ik jaren geleden gegeten heb. Hemels was het… en o zo eenvoudig. Dan besef ik me dat ik ook nu op mijn boot zo gelukkig ben, omringd door eenvoud is er alle ruimte om te genieten van het moois dat anders zomaar aan je voorbij kan gaan.

Al gauw varen we Amsterdam weer uit en krijgen een prive schutting in de Oranjesluis en ……brug? Het voelt alsof we nu aan de laatste etappe begonnen zijn richting Ketelhaven. De trip verloopt voorspoedig. Af en toe worden we getrakteerd op een regenbui, maar het geeft allemaal niks. Ik krijg een glimlach van oor tot oor en geniet van de douche van moeder natuur. Helaas voor ons halen we het net niet op tijd om voor de sluiting van de Ketelbrug aan te komen, even nog hopen we op voldoende doorgang maar met 13 meter op de peilschaal komen we er toch echt niet onderdoor. Door het verwachte slechte weer zijn we genoodzaakt uit te wijken naar Urk. Daar krijgen we een warm telefonisch welkom en leggen daar aan om het schip over een paar dagen alsnog richting naar Ketelhaven te brengen. Moe maar voldaan staat onze “taxi” wederom in de vorm van mijn vader weer klaar om ons op te halen! Enigszins moe maar vooral voldaan rijden we richting huis. Het was een prachtige tocht! De ketelhaven komt een paar dagen later wel in zicht……

Vanaf 13 mei start het CBR weer met het afnemen van theorie-examens. Dus ook voor de examens voor het Klein Vaarbewijs . 

Vanaf nu is het weer mogelijk om te reserveren op de website van het CBR.

Er is natuurlijk een grote achterstand omdat er de afgelopen weken geen examens werden afgenomen. Wij verwachten dus dat het druk wordt en het wel even duurt voor u aan de beurt bent. Terwijl het normaal in het voorjaar en in de aanloop naar de zomer altijd al druk is met examens voor het Klein Vaarbewijs. Het is daarom goed om nu vast een datum vast te leggen.

Kandidaten die al eerder hadden gereserveerd en waarvan het examen werd uitgesteld door de Corona crisis moeten ook opnieuw een examendatum opgeven. Zij krijgen geen voorrang op nieuwe aanmeldingen. 

Het CBR heeft de benodigde maatregelen genomen zodat kandidaten en medewerkers veilig aan de slag kunnen. 

Als het Agentschap Telecom constateert dat marifoongebruikers niet voldoen aan de ATIS wetgeving mogen ze een boete opleggen. Het Agentschap Telecom gaat meer controleren én bekeuren .